Gizli ılık su nehirleri büyük Antarktik buzulunu tehdit ediyor

Antarktika’daki en büyük, en dengesiz buzullardan biri okyanusa doğru kayıyor. Bunun nedeni, büyük ölçüde, iklim değişikliği çağında her zamankinden daha fazla, altını yağlayan gizli ılık su nehirlerinden kaynaklanıyor . Artık araştırmacılar bu görünmeyen kanalların neye benzediğini biliyor.

Bilim insanları, yerçekimi , radar ve sismik dalgalardaki dalgalanmaları ölçebilen ekipmanları kullanarak , bu buzul eritme kanallarının derin deniz tabanını kestiği yerleri tam olarak haritalayabildiler.

“Buz tabakasının altına gizlenmiş kanalları ve boşluk sistemini haritalayabilmek harikaydı; bunlar beklenenden daha derin – bazıları 800 metreden [2.600 fit] daha derin,” araştırma baş araştırmacısı Tom Jordan, aero-jeofizikçi İngiliz Antarktika Anketi, yaptığı açıklamada . “Okyanus ve buzul arasındaki kritik bağı oluştururlar.”

Thwaites Buzulu, Batı Antarktika’daki Pine Island Körfezi’ne akan büyük bir buz tuğlasıdır. Teksas, El Paso’dan bir uçakla kalktıysanız ve güneye doğru uçarsanız – batı Meksika’nın yaklaşık 590 mil (950 kilometre) ve Pasifik Okyanusu’nun 5.700 mil (9.200 km) boyunca – onu pencerenizden beyaz olarak görürdünüz. açık suyla buluştuğu sarp kayalıklarla geniş. 

Thwaites, tüm varlığı boyunca okyanusa doğru ilerledi, ancak bu hareket hızı son 30 yılda beş kat arttı, buzulun arkasındaki kar yağışının artık ön kısımda kaybedilen buzu yenileyemediği noktaya kadar. Kaybedilen buz, bu otuz yılda küresel deniz seviyesinin yaklaşık% 4’üne katkıda bulundu. Buzulun tamamı okyanusa çökecek olsaydı, deniz seviyeleri yaklaşık 25 inç (65 santimetre) kadar yükselirdi. Bu dramatik artış mevcut kıyı şeritlerini harap edecek, bu nedenle bilim adamları Thwaites’in deniz hareketini yönlendiren dinamikleri ve bu süreçlerin erimeyi ne kadar hızlı hızlandırdığını anlamaya çalışıyor.

Bir şekilde 9 Eylül yayınlanan bu yeni araştırma, çiftin ait gazetelerde dergisinde Kriyosfer içinde, bu gizli kanalların ayrıntılı haritalar oluşturmak için çeşitli altı buzul algılama teknikleri birleştirdi. Önemli bir yöntem: doğrudan deniz tabanından yerçekimini tespit etmek.

Eylem, buzulun dibindeki deniz yatağı, su ve buzun buluştuğu yerde gerçekleşir. Buz, sudan daha az yoğun ve dolayısıyla daha hafiftir ve bu kütle farkı, yer çekiminin buzulun bir bölümünden diğerine dalgalanmasına neden olur. Teknelerde veya uçaklarda uçan uçaklardaki hassas aletler bu dalgalanmaları yakalayabilir ve buz yüzeyinin derinliklerinde gizli ayrıntıları ortaya çıkarabilir. 

Bu yerçekimi verilerini, buzun yüzeyinde alınan radar ve sismik ölçümlerle birleştirerek , bilim adamları, ılık suyun buzulun dibine kaydığı o gizli dünyanın en eksiksiz tanımını – bilimsel anlamda “batimetri” ni yarattılar.

Çalışmada, “Sonuçlarımız, 800 metreden daha derin olan büyük bir deniz kanalının Thwaites Buzulu’nun ön tarafına kadar onlarca kilometre uzandığını doğruladı,” diyorlar, “bitişik buz sahanlıklarının altında ise daha karmaşık batimetri bulunuyor.”

Önemli bir açıklama: Daha genç buzun tabanları pürüzlü deniz tabanına sıkı bir şekilde uyurken, daha eski buz rafları (şu anda 1993’ten daha eski buz blokları) daha düz diplere sahip olma eğilimindedir. Bunun gibi detaylar, bilim insanlarının buzun okyanus tabanları üzerinde nasıl hareket ettiğine dair modelleri geliştirmelerine yardımcı olacak.

İngiliz Antarktika Araştırması deniz jeofizikçisi ve makalelerden birinin baş yazarı Kelly Hogan, “Bu araştırma kritik bir veri boşluğunu doldurdu,” dedi . “Birlikte, yeni kıyı deniz tabanı haritaları ve boşluk haritaları, buzulun yatağa oturduğu yere kadar derin kanalları 100 km’den [60 mil] daha uzun bir süre boyunca izliyor. su buzulun alt tarafına ulaşarak buzulun erimesine ve küresel deniz seviyesinin yükselmesine katkıda bulunmasına neden olabilir. “